Als leerkracht in het secundair onderwijs sta ik dagelijks voor de klas. Doordat ik godsdienst geef, getuig ik automatisch doorheen het jaar over mijn gevecht met het leven, ziek zijn en in het geval van mijn vak ook het gevecht met mijn geloof.
Ik was 19 jaar toen ik ziek werd. Ik werd plots geconfronteerd met een vonnis voor het leven en wist niet wat dit betekende voor mij en mijn toekomst. Pechvogel die ik even was, liep ik een jaar later een tekenbeet op. Het werd een begin van een nieuw leven.

In mijn getuigenis aangepast aan jongeren, wil ik vanuit hun leefwereld mijn verhaal vertellen. Hoe veranderen vriendschappen, hoe verandert je toekomstbeeld? Hoe studeer je terwijl je lichaam en je hersenen je in de steek laten? Maar vooral, hoe hou je het hoofd boven water en blijf je trappelen. Waar vind je geluk? Want als er iets is dat ik jongeren wil meegeven, is het een kijk meegeven op het leven waarin ze het goede kunnen zien, ondanks de confrontatie met de moeilijke kanten van het leven waarvan niemand gespaard blijft. Via foto en film materiaal probeer ik hen dit bij te brengen en te confronteren met het leven van een chronisch zieke om hen buiten te laten stappen met vertrouwen en moed in het leven. 

In november 2014 hield ik voor het eerst mijn getuigenis: "de kracht om op te staan" voor volwassenen. 
In deze getuigenis leg ik mijn ziel bloot. Ik vertel over mijn gevecht, mijn zorgen, mijn dromen. 
Ik wil de mensen confronteren met het leven van een chronisch zieke. Van iemand die fultime in een rolstoel zit. Het leven waarvan men soms zegt: 'Als ik dat meemaak dan mag het stoppen voor mij.'
 Ik vertel mijn persoonlijk verhaal aan de hand van foto's. Niet chronologisch maar volgens thema. Ik deel mijn mooie momenten en mijn dieptepunten. Ik probeer een eerlijk, met momenten confronterend verhaal te vertellen.

Maar ook hier is het woord "hoop" het belangrijkste. Ik wil niet alleen confronteren en raken, ik wil ook de mooie en grappige momenten delen. Ik vertel waar ik mijn hoop uitput, wat mij tot een gelukkig persoon maakt. Wat geeft mij de kracht om op te staan? Om te blijven voluit leven!

Toen ik mijn getuigenis voor de eerste maal gaf zei ik vooraf tegen mijn broer die deze getuigenis mee had voorbereid: 'ik wil de mensen een traan doen laten en laten lachen, dan ben ik geslaagd in mijn opzet.'
Aan de reacties die avond en in de weken die volgde is te merken dat dit gelukt is. En ik hoop dit nog vaak te mogen doen.

Als gelovige godsdienstleerkracht heb ik een woelig proces doorgemaakt als het aankomt op mijn geloof. 

Ik ben gelovig opgevoed en heb veel van deze waarden en verhalen meegekregen.

Maar wanneer je ziek wordt stel je toch de vraag hoe God dit allemaal laat gebeuren. Alle wreedheid in de wereld, alle pijn, groot en klein, hoe rijm je dit met de eventuele aanwezigheid van een God?

Ikzelf heb me nooit de vraag gesteld: waarom ik? Ik heb God nooit gezien als iemand die de beslissing heeft genomen of ik nu ziek of gezond door het leven zou gaan.

En toch voel ik me gedragen door mijn God. Het geeft me rust en vertrouwen. Ik denk dat daar ook veel van mijn levenskracht teug te vinden is.

Tijdens deze getuigenis wandelen we langs bijbel verhalen als Job, Jozef in de put, het lijdensverhaal van Jezus en ook zijn genezingsverhalen. 

Ik heb het lang  moeilijk gehad inspiratie te vinden in de bijbel om te leren omgaan met mijn ziektes. Maar met ouder te worden, boeken te lezen en bijbel teksten te herlezen heb ik toch deze inspiratie gevonden.

In mijn getuigenis laat ik deze bijbel verhalen een spiegel zijn voor mijn levensverhaal en hopelijk dat van de participanten. De dieptepunten en de méérervaringen. Het verdriet, de woede maar ook het geluk en de dankbaarheid.